رمان پسران بد

#پسران_بد__پارت_65

- حالا فهميدي اصلا آدم شناس نيستي؟!

شيرين – منظور؟!

- نگو که نفهميدي اون شب بامداد و شايان با من اومده بودن!

شيرين – خب که چي؟ اصلا به من چه؟!

- خواستم يادآوري کنم...خب ديگه، من رفتم.به مامان هم سلام برسون.

از خونه بيرون اومدم و طولي نکشيد که خودمو به دانشگاه رسوندم.به خاطر سردي هوا محوطه ي دانشگاه خيلي خلوت بود.اما شايان و بامداد طبق عادت هميشگي روي يکي از نيمکت هاي حياط نشسته بودن.تا ديدمشون، به طرفشون راه افتادم.

بامداد – سلام، کجايي تو دو روزه؟!

- مامانم نمي ذاشت بيام بيرون.گير داده بود.

شايان – دستش درد نکنه! دو روز از شر تو خلاص بودم.

- بچه ها من کم کم دارم نگران ميشم، فک کنم يه گندي زديم.

بامداد – براي چي؟

- مگه نديدي؟! پريشب همين که رفتم سمت اون نور روي کوه، غيب شد!

بامداد – غيب شد؟! ولي من تا آخرين لحظه اي که اونجا بوديم داشتم مي ديدمش!

شايان – منم همينطور، وقتي تو رفتي سمتش و برگشتي ، تمام مدت نور پيدا بود.

- شوخي مي کنيد!!! همين که من بهش نزديک شدم کوچيک شد و غيب شد، چطور شما نديدين؟

شايان و بامداد کاملا گيج شده بودن...اما وضعيت من از اونا بدتر بود! شک ندارم که نور ناپديد شد... .

- اصلا نور رو بي خيال...اونشب روي کوه يه نفر پاي منو محکم گرفت و کشيد...جوري بود که تماس دستشو حس کردم.اصلا براي همين صداتون کردم،نگين که صدام هم نشنيدين!

بامداد – صداتو شنيديم...ولي چرا همونجا نگفتي همچين اتفاقي افتاده؟

- اون لحظه نمي تونستم حرف بزنم.هنگ کرده بودم... .


romangram.com | @romangram_com