رمان مزاحم دوست داشتنی

#مزاحم_دوست_داشتنی_پارت_31

اين خانواده اي كه با لگد پرتم كردن بيرون همونان كه تا بودن مامان و بابا قربون صدقم ميرفتن و من عزيز دردونشون بودم؟؟؟؟!!!!!

از ترس داشتم سكته ميزدم...

تا اون شب توي عمرم تنها بيرون نرفته بودم...!!!

كنارخيابون تنها و هراسون قدم ميزدم و به حال خودم اشك ميريختم...

واسه مرگ مادر و پدري كه فهميده بودم مادر و پدرم نيستن، واسه بی خانمان شدن و سرگردون شدنم...

واسه اينكه مادر و پدر واقيم مشكلشون چی بوده كه نخواستنم...

واسه آينده اي كه نميدونستم و نميدونم چيه...

توي خيابون اصلی بالا شهر تهران، خيلی معطل نشدم كه يه شاسی بلند جلو پام ايستاد.

گفتم كه دختر ساده و چشم وگوش بسته اي بودم...

هرچی سرم اومد به خاطر سادگی و نفهميم بود، اگه يه دوست ميداشتم شايد به دادم ميرسيد، ولی حيف كه انقدرغرق درس و غافل از دنياي بيرونم بودم كه حتی يه دوستم نداشتم حتی يه دونه...

تازه حالا ميفهمم جز درس، چيز هايی هستن كه مهم باشن...

پسره پرسيد چيشده و منم تعريف كردم، كلی برام غصه خورد و گفت كمكم ميكنه...

بهم جا و كار ميده و منم كم كم بهش برميگردونم...

ههه ههه انقدر ساده بودم كه پيشنهادشو بدون لحظه اي فكركردن قبول كردم...

سوار ماشين شدم...

پسره با حرف هاي فريبندش كلی دلبري كرد و منم كه تا حالا همچين چيزايی نديده بودم و نشنيده بودم ته دلم خوشش اومد و حرفاشو باوركردم...

گفت استراحت كنم تا برسيم تا اون جايی كه من يادمه اصلا خوابم نميومد و نميخواستم بخوابم ولی...

نميدونم چيشد؟ بيهوش شدم يا خوابم برد؟؟؟ نميدونم اون آشغال چيكار كرد كه من نفهميدمو...

دختره كه حالا فهميده بودم اسمش نفسه بينيشو بالا كشيد و با هق هق ادامه داد


romangram.com | @romangram_com