#احساس_من_معلول_نیست_پارت_75
بعد از همونجا گفت :
-خوش آمدین دکتر!
پیروز برگشت عقب و با دیدن زاهدیان کم مونده بود از تعجب شاخ دربیاره !
یه مقدار به علاقه ی زاهدیان به هنگامه شک کرده بود ولی اینکه هنگامه هم اونو بخواد و برای همین دعوتش کرده باشه به جمع کاملاً خصوصی و دوستانه ، انگار ته دلش رو قلقلک می داد .
هر کس دیگه ای بود پیروز محلش نمی داد . ولی زاهدیان مدیر گروه عمران بود و پیروز بایستی بهش احترام می ذاشت و خوش آمد گویی می کرد .
ناخودآگاه یه جور مالکانه کنار هنگامه ایستاد و با زاهدیان دست داد و کاملاً رسمی خوش آمد گفت :
نریمان رو به هنگامه گفت :
-به خاطر پیر شدنتون تسلیت می گم !
هنگامه ملیح خندید و گفت :
-ممنون به خاطر اینکه تشریف آوردین .
پیروز که از صمیمیت ظاهری نریمان و هنگامه اصلاً راضی نبود ، دست گذاشت پشت نریمان و اون به سمت میز دسر هدایت کرد و گفت :
-از خودتون پذیرایی کنید دکتر !
اما هنگامه نذاشت پیروز نریمان رو ببره و رو به زاهدیان گفت:
-یه نفر اینجاست که من خیلی دوست دارم شما رو باهاش آشنا کنم !
نریمان لبخندی زد و گفت :
-باعث افتخاره .
پیروز اصلاً نمی فهمید چه مرگشه . نریمان و هنگامه رو بی صدا ترک کرد و هنگامه هم اصلاً متوجه نشد که پیروز کنارشون نیست .
هنگامه نریمان رو به سمت مهشید که به خاطر تازه وارد بودن احساس غریبی می کرد و یه گوشه بشقاب به دست نشسته بود هدایت کرد و وقتی مهشید رو متوجه خودشون دید ، لبخندی زد و رو به نریمان گفت :
-ایشون دوست خیلی خوب من ، خانم مهشید زند هستن .
مهشید پیش پای نریمان بلند شد و نریمان زل زد به دختری بی نهایت اشنا با فامیلی اشناتر .
نریمان جوری مسخ مهشید شده که هنگامه با سرفه ای مصلحتی اونو به خودش آورد .
مهشید با صدایی به غایت آشنا گفت :
romangram.com | @romangram_com